10603465_653426181431175_5264129182247869558_n
Gepubliceerd door Femke Slaats
Ik ben Femke, moeder van twee prachtige jongens en gelukkig getrouwd met mijn man Marc. Ik ben werkzaam geweest bij politie Eindhoven en nu werkzaam bij in basisteam Meierij op wijkteam Veghel. Toen ik nog een klein meisje was riep ik al dat ik politieagente wilde worden. Dit is me uiteindelijk gelukt. Ik werk nu 13,5 jaar bij de Nationale Politie. In mijn carrière heb ik meerdere incidenten meegemaakt die mij niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Ik weet dat ik na zo’n incident een nacht of 3 slecht slaap. Dit is normaal voor mij. Ik merkte dat het in de loop der jaren lastiger werd om traumatische ervaringen een goed plekje te geven. Mijn rugzak begon wat vol te raken. Thuis praatte ik veel over heftige meldingen. Mijn man werkt namelijk ook bij de politie en weet als geen ander wat ik doormaak. Ik ben een persoon die niet snel wil toegeven dat ik het eigenlijk rustiger aan moet doen. Ik wil boeven vangen! Dus blijf ik doorgaan. Een politieagente in hart en nieren. Toegeven is niet stoer, riep ik altijd! Alle berichten van Femke Slaats weergeven
Leven met PTSS 
Erg goed dat je dit op durft te schrijven, daar is veel moed voor nodig.
Ik ben al een stuk of tien collega’s kwijt door zelfdoding. De laatste begrafenis was een collega die bij zijn zelfdoding ook zijn vrouw gedood had.
Als al die collega’s hulp hadden gehad zoals jij die nu heb, was het misschien anders gelopen. Helaas durft niet iedereen er voor uit te komen, dat het slecht met je gaat. Je geeft dan ook je baan op en komt in de bijstand. Een militair die een missie heeft volbracht van een paar maanden krijgt hulp en een medaille
Een politieagent die een
Missie heeft van veertig jaar, krijgt een kadobon
LikeLike