Het is allemaal mijn schuld!

Dit vreet aan me. Mijn schuldgevoel. Wat doe ik mijn gezin aan! Onder welke omstandigheden gaan zij dagelijks gebukt. De controle die iedere dag een grote rol speelde, maar ówee als hier vanaf geweken werd. Dan staat het huis op z’n kop. Wat een slechte moeder en vrouw ben ik! En waarom? Daar krijg ik geen antwoord op en dat frustreert me enorm. Voor mij was het heel zwaar te zien dat Marc en de kinderen op hun tenen liepen voor en door mij. Het klote hieraan was dat ik niet de kracht had om het om te draaien. Ik zag dat het gebeurde, maar veranderen hó maar. Mijn schuld gevoel naar iedereen om mij heen was gruwelijk en werd steeds maar groter. Terwijl ik dit aan het schrijven ben rolt er ook een traan over mijn wang Het is moeilijk uit te leggen hoe dit voelt. Het lijkt alsof mijn strot dicht geknepen wordt en er een knoop in mijn maag zit. Mijn ademhaling gaat omhoog en mijn hart begint harder te kloppen. Het benauwd me. Ik voel de tranen in mijn ogen branden, maar kan niet huilen. Dit heb ik al te veel gedaan. Dit voelt heel gek en eng. Het is alsof mijn tranen op zijn. Toch loopt het soms te hoog op. Het lukt me niet om vanuit mezelf te huilen. Live huilen zei de psycholoog altijd,  vind jij lastig. Daarom zette ik als ik in de auto zat meestal mijn zonnebril op en zette dan een nummer op de radio aan, waarvan ik wist dat dit me gaat raken.

Al vanaf de eerste seconden dat ik dit nummer hoor voel ik mijn tranen branden en al snel komt er een overstroming die ik eigenlijk niet meer kan stoppen. Gelukkig heb ik mijn zonnebril op en ziet niemand mijn betraande ogen en wangen. Er komen dan de gekste gedachten door mijn hoofd. Het ligt allemaal aan mij dat Marc niet meer gelukkig is. Ik ben het niet waard om op deze wereld te zijn, ik sla alleen maar mensen van me af die veel van me houden. Ik kan er maar beter niet meer zijn en komen de gedachten om aan mijn stuur trekken weer voorbij. Ja, ik weet dat ik mezelf hierin trek, maar dit is voor mij de enige manier om mijn gevoel te kunnen uiten. Alleen in de auto. Niemand die mijn zwakheid kan zien en me kan kwetsen. Aan de buitenkant mag niemand zien hoe ik me echt voel. Ik moet stoer zijn! Hup rechte rug en door! Helaas lukt me dat soms gewoon weg niet. Als ik bijna thuis was veegde ik mijn ogen en wangen droog, haalde diep adem en deed net alsof er niets aan de hand was. Mijn masker was weer op. Vaak vroeg Marc aan me of er ietsjes was. Ik zei altijd :” Er is niets. Ik ben alleen maar moe.”.

Marc heeft jaren geroepen dat het niet goed ging met me. Ik was thuis niet te genieten en heel kortaf. Ik gaf alles en iedereen de schuld, behalve mijzelf. Er is niets! zei ik altijd en liet dan weer een grote glimlach zien. Ik was vooral bezig om Marc, mijn ouders en mijn broertjes maar zoveel mogelijk bij me uit de buurt te houden. Zij waren degene die het dichtstbij konden komen en stonden. René en Robin niet. Die mochten dichtbij komen. Daar had ik geen moeite mee. Aan de buitenkant zag je een druk, vrolijk meisje die er erg gelukkig uitzag, terwijl ik van binnen me ongelukkig, somber, verdrietig en heel klein voelde en wist ik dat Marc gelijk had, maar toegeven kon ik niet! Dit voelde als zwak.

Het continue gevecht met mijzelf, schuld gevoel en masker naar de buitenwereld brak me op. Ik wilde niet meer een rolletje spelen en zien dat Marc steeds weer ongelijk kreeg in zijn zorgen naar de baas en familie. Hij worstelde hier veel mee. Telkens leefde hij in twee werelden. Een Femke op het werk en een Femke thuis. Dat was dag en nacht verschil. Dit schuldgevoel was ondraaglijk! Zijn gevecht te moeten zien en daar niet in erkend worden. Ik vond op ten duur dat dit niet meer langer kon, omdat ik er aan onderdoor ging.

Gelukkig had ik een fijne psycholoog gevonden waarbij ik dit kon bespreken. Het was voor mij een hele stap om dit gevoel bespreekbaar te maken. Niemand wist hiervan. Ik besprak het ook met niemand. Gelukkig wist zij mij uit te leggen dat het geen ik voelde niet gek was en een normale reactie was. Zij vertelde mij dat ze blij was dat ik dit zo sterk voelde, want dit was voor haar een teken dat ik weer wat voelde. Dit had ik namelijk jaren niet meer gedaan. Ik zie nu in dat hetgeen wat ik toen deed zelfbescherming was. Ik kon niet anders. Dit hield mij op de been en zorgde ervoor dat ik controle wist te houden over mezelf. Soms borrelt het gevoel van schuld wel eens op. Dat zal nog wel eventjes zo blijven. Zal ermee moeten leren leven denk ik…. Het moet slijten!