In de zomer van 2009 liep ik stage op een half stedelijke afdeling. Ik had hier zelf voor gekozen, omdat ik graag wilde ervaren hoe het is om op zo’n afdeling te werken. Zo kon ik, als ik klaar was met mijn opleiding een goede keus maken. Ik zat in kwartiel 8. Dit wil zeggen dat ik in het korps kwartiel zat en dus noodhulp mocht gaan draaien. Dit wil zeggen dat als de burger 112 belt wij er zo snel mogelijk naar toe gaan, maar ook 0900-8844 meldingen behandelden wij. Mijn stage periode duurde vier maanden. Als ik deze periode had volbracht moest ik weer voor twee maanden terug naar de politieacademie om weer nieuwe dingen te leren. Zo kon ik de praktijk en theorie goed combineren en leerde ik het politievak het snelste en beste.
Als student was het altijd leuk om de noodhulpdienst te mogen draaien! Dit waren de diensten waar ik helemaal in mijn element was. Zo kon ik de burger helpen die de politie echt nodig hadden. Zo ook deze avond. Deze melding vergeet ik nooit meer.
Het was begin van de avond. Ik had mijn noodhulp middagdienst. Mijn maatje en ik hadden net gegeten en stapten in onze auto om op surveillance te gaan. Tijdens deze surveillance kregen wij een melding van de meldkamer:” Graag gaan richting de snelweg. Ter hoogte van een afslag is het asfalt opgekruld en dit kan zorgen voor gevaarlijke situaties.”. Wij gingen met gepaste spoed richting de snelweg. Ik zag al snel wat er aan de hand was. Het asfalt was door de warmte van die zomer opgekruld en het asfalt was over een grote lengte gescheurd waardoor er gaten waren ontstaan. De schade was over heel de rijbaan te zien. Daarom moest zowel de linker- als de rechterrijstrook afgesloten worden. Het verkeer moest de uitvoegstrook volgen om zo hun weg te kunnen vervolgen. Wij zetten pilonnen op de linker en de rechterrijstrook en zette zo de twee rijstroken af. Helaas waren er geen matrixborden aanwezig om het verkeer nog duidelijker te maken dat de snelweg afzet was. Ik gaf aan de meldkamer door dat de rijstroken afgezet waren en het verkeer over de uitvoegstrook geleid werd. De meldkamer gaf hierop antwoord dat de wegwerkers en Rijkswaterstaat onderweg waren om de afzetting van ons over te nemen. Tot die tijd zorgden wij voor een veilige verkeerssituatie.
Ik stond met mijn maatje een flink aantal meters van onze politieauto vandaan in de berm. Soms dan voel je iets, wat niet uit te leggen is. Een soort van onderbuik gevoel. Dit gebeurde ook bij mij. Ik duwde mijn maatje nog verder de berm in en keek richting onze politieauto. Vanuit de verte kwam een auto aangereden met hoge snelheid. Iets in mij zei dat de bestuurder de afzetting niet zag, want hij reed echt hard. En mijn gevoel werd bevestigd. Ik hoorde een gigantische klap en zag pilonnen de lucht in vliegen. De auto reed 3 pilonnen om ver en kon nog net op tijd de auto naar rechts trekken waardoor de bestuurder onze politieauto op een haar na mistte. De auto slingerde verder en reed vervolgens nog 2 pilonnen kapot en stopte de auto 200 meter verderop in de berm.
Ik schrok me wezenloos. Ik realiseer me dat als wij niet verder de berm in waren gaan staan we geschept waren door de auto en wij hoogstwaarschijnlijk gewond waren geraakt danwel verongelukt. Ik en mijn maatje keken elkaar in de ogen aan en zeiden tegen elkaar :”Wij hebben echt super veel geluk gehad!”.
Ik liep richting de bestuurder en zag dat die al uitgestapt was en stond te trillen op haar benen. Net als ik. Heel mijn lijf trilde en het zweet brak me uit. Ik sprak de bestuurder aan en vroeg wat hem bezielde! Ik was boos en geschrokken tegelijk! De bestuurder begon direct met excuses maken en realiseerde zich dat ook hij geluk had gehad! Hij zei :”Sorry Sorry! Ik was mijn navigatiesysteem aan het instellen en zag jullie auto niet staan! Echt duizend maal sorry!”. Ik weet de woorden nog precies alsof het me gisteren verteld is. Zijn emotie en shock maakte veel indruk op mij. Mijn boosheid ebte direct weg en legde uit wat voor een geluk wij beide gehad hebben!
Gezien zijn reactie heb ik de bestuurder meteen een waarschuwing naar huis gestuurd. Voor mij was zijn ervaring al een straf op zich.
Rijkswaterstaat en de wegwerkers arriveerden en namen onze wegafzetting over. Wij reden terug naar het politiebureau. Onderweg hebben we nog meer malen tegen elkaar gezegd dat we super veel geluk hebben gehad! Vanaf dat moment heb ik besloten het verkeer nooit meer de rug toe te keren. Dan kan ik altijd reageren op onverwachte situaties.
Leven met PTSS 